Artiest info
Website
Myspace
MOULIN BLUES OSPEL - 07/05/11

Met haar laatste album ‘The Devil Is An Angel Too’ bewijst Janiva Magness dat ze als zangeres tot de absolute top behoort. Naast de BB King Entertainer Of The Year Award heeft ze talloze nominaties en onderscheidingen op haar naam staan. Geboren in Detroit en later verhuisd naar Los Angeles, draait ze al 30 jaar in de muziekwereld mee. Sinds 2008 werkt ze met het bekende Alligator Records. Het gaat goed met Janiva Magness maar ze heeft er voor moeten knokken. Met 16 was ze wees en aan zichzelf overgelaten, wisselde in 2 jaar 12 pleeggezinnen en belandde uiteindelijk op straat. Vandaag is ze behalve performer ook woordvoerder voor kinderen in nood. We ontmoeten haar na haar optreden op Moulin Blues in Ospel. Janiva Magness op en naast het podium een opmerkelijke vrouw.

Janiva, je eerste CD kwam uit midden jaren tachtig, maar in de laatste jaren is je carrière in een stroomversnelling gekomen. Je hebt enkel hit-albums uit, de pers is unaniem positief en je bekendheid is toegenomen. Wat betekent dit voor je?

JM: Het is een zegen.
Nu heb ik wat je luxeproblemen zou kunnen noemen. De belangstelling is groot, daardoor zijn er veel mensen die een stuk van mijn tijd willen. Ik heb dus niet meer genoeg tijd om alles te kunnen doen en ik moet keuzes maken. Maar ik ben onnoemelijk dankbaar voor alles wat in de laatste jaren gebeurd is. We zijn veel meer onderweg, morgen vliegen we terug naar de States waar we nog enkele optredens in Colorado hebben. Dan is er een twee weken durende pauze die inderdaad zeer welkom is.
Deze zomer komen we terug naar België, ik hou van België en het is te lang geleden dat ik bij jullie een optreden heb gegeven. Dus ik kijk er al naar uit.

Je negende CD is genoemd naar één van de songs ‘The Devil Is An Angel Too’. Waarom heb je aan het album deze titel gegeven?

JM: We waren al een tijd met de opnames bezig toen Dave Sterling van Alligator Records met de suggestie voor deze song kwam. Hij paste perfect tussen de songs die al ingeblikt waren. Hij is geschreven door country zangeres Julie Miller uit Nashville. De thematiek beschrijft de menselijke tweestrijd tussen goed en kwaad. Die zit in elk van ons en niemand ontsnapt er aan. We zijn in staat tot grote goedheid maar er schuilt ook een donkere kant in ons die op elk moment naar boven kan komen.
Ik maak niet graag CD’s gebaseerd op een leidmotief; het is één van de aspecten van deze CD.

Op welke criteria kies je de songs die uiteindelijk op je CD’s terechtkomen? Neem jij de finale beslissing?

JM: In het begin ga ik op zoek naar songs voor de CD. Ik moet mij kunnen inleven in het onderwerp van de song om hem op een oprechte manier te kunnen interpreteren. Blues gaat over alles wat tussen de ergste pijn en de grootste vreugde in een mensenleven gebeurt. Blues gaat over mensen, hun angst, wanhoop maar ook liefde en hoop. Iedereen kan zich erin terugvinden. En het gaat ook over kontakt maken met elkaar. Gaandeweg komen de juiste songs vanzelf en smelten op een wonderbaarlijke wijze samen tot een geheel. Uiteindelijk neem ik wel de laatste beslissing welke songs we gaan opnemen.

Je hebt onder andere voor ‘Feeling Good’ van Nina Simone gekozen...

JM: Ik ben een grote bewonderaar en ik hou ontzettend van Nina Simone, van haar stem, haar sterke uitstraling en de enorme intensiteit van haar interpretaties. Ze was verbazingwekkend... Door haar is deze fantastische song bekend geworden. Geschreven is hij door de Engelsman Antony Newley, bedoeld als deel van de musical ‘The Roar Of The Greasepaint’. Maar ook Percy Sledge’s ‘Walking In The Sun’, is een song die in deze CD niet kon ontbreken en die ik ontzettend graag zing. Ik ga niet specifiek op zoek naar een muzikant die ik wil coveren, het moet gewoon bij mij passen en in relatie staan met waar ik op het moment als kunstenaar of mens sta. Ik moet een binding voelen anders kan ik hem niet op een oprechte en eerlijke manier interpreteren. Ik kan niet over pijn zingen zonder het beleefd te hebben. En ja natuurlijk is het niet eenvoudig om tussen zoveel goede songs die geschreven zijn te kiezen.

De Delta Ballad ‘Weeds Like Us’ is geschreven door Jeff Turmes, speciaal voor jou?

JM:  Ja Jeff heeft ‘Weeds Like Us’ voor mij en voor deze CD geschreven. Het is een song die mij nauw aan het hart ligt...

Van Memphis-Soul tot Delta Blues kan je stem elk genre aan, heb je ooit zangles genomen?

JM: Helemaal in het begin nam ik zanglessen, maar later ben ik ermee gestopt. Nu werk ik af en toe met een zangcoach om mijn stem te onderhouden. Ze is fantastisch goed in wat ze doet...
Ik heb vroeger veel in gospelkoren gezongen, mijn stem is daar gevormd. Toen was ik “the white girl” in een voornamelijk Afro-Amerikaans koor. Ik heb dat destijds altijd ontzettend graag gedaan, mijn liefde voor muziek is toen ontstaan.
Toen ik dan als 14 jarige door een heel intens optreden van Otish Rush in aanraking kwam met de blues ben ik eerst op zoek gegaan naar meer. Nadien heb ik gemerkt dat dit het enige is wat ik wil en kan doen.

In 2009 ben je verkozen tot BB King Entertainer of the Year. Naast Koko Taylor ben je de enige vrouwelijke performer die deze onderscheiding in de wacht sleepte. Wat dacht je toen je als winnaar genoemd werd?

JM: Het was overweldigend..., moeilijk te beschrijven...
Ik verwachtte het om te beginnen totaal niet... Aanvankelijk kon ik het dan ook amper geloven. Het was opwindend om op het podium te stappen en door BB King gefeliciteerd te worden terwijl ik de prijs van Bonnie Ryatt overhandigd kreeg. Ongeloofelijk... Het voelde als een grote eer aan maar iets later kwam er ook een beangstigend gevoel op. Ik kan moeilijk acepteren dat het leven ja tegen mij zegt, het is gewoon een deel van wie ik ben. Maar het is geweldig als het leven goed met je is, ik voel dan ook een enorm gevoel van danbaarheid en ik denk dat ik veel geluk heb gehad.

Je bent ook bekend om je sterke live prestaties, zijn er misschien plannen om deze in een DVD vast te leggen?

JM: Ja natuurlijk maar er zijn ook nog zo veel andere dingen die ik zou willen doen. Uiteraard heb ik over de mogelijkheid van een DVD nagedacht en het zou fantastisch zijn om dit te kunnen realiseren. Het probleem is dat de kosten van de productie van een DVD zeer hoog zijn. Ik ga dan ook eerst een nieuwe CD opnemen, over enkele weken beginnen we eraan.

Voel je druk omdat je laaste twee CD’s zulke toppers waren?

JM: Jaaaa! Wat dacht je misschien (lacht). Ik voel druk in de zin dat ik voorwaarts wil en geen twee keer de zelfde CD wil maken. En ik wil echt zijn, de waarheid is altijd de opperste waarde voor mij geweest.
En de connectie met het publiek is natuurlijk ook belangrijk... Ik geloof heel sterk dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te zijn. Ik heb veel tijd in eenzaamheid doorgebracht en ik heb er een hekel aan, het is... niet goed...

Hoe zou je een goede performance omschrijven?

JM: Een show is pas echt geslaagd als je behalve je talent als muzikant ook een gevoel van power en emotie aan het publiek kunt geven. Als persoon, als muzikant en als en ensemble moet je in staat zijn dit te kunnen doen.
Voor wat mij betreft moet ik mijn ziel kunnen openen, het is niet iets dat uit mij komt maar iets groter dat door mij doorgegeven wordt. Het moet er uit kunnen komen, als mijn hart gesloten is om welke reden dan ook, werkt het niet. Ik geloof dat het met de rijpheid te maken heeft die in staat stelt te begrijpen waar het in deze job eigenlijk om gaat.

Wat heb je nodig van een goede back-up band op het podium maar ook ernaast?

JM: Ik ben zo gelukkig, ik speel nu met de beste band die ik ooit had in mijn leven... Wat ik nodig heb zijn zeer getalenteerde muzikanten, die niet strikt traditionele blues spelen. Natuurlijk moeten ze dit als basis meedragen maar ook in staat zijn om bv. soul te spelen. De band moet heel dynamisch kunnen spelen maar ook heel zacht en stil. Ja veelzijdigheid is heel belangrijk voor mij. Verder kan ik het niet langer tolerereren met eikels gekonfronteerd te worden. Soms heb je ongeloofelijk getalenteerde muzikanten die in het leven echt arrogant zijn. Ik wil mij daarmee niet meer bezig houden, het is te moeilijk.
Wat we doen is bikkelhard. Ik speel min of meer 180 shows per jaar, je kunt je de omvang van de vermoeidheid niet voorstellen. Je wordt constant geconfronteerd met de stress van het reizen, vertragingen, dingen die anders dan gepland uitdraaien, slechte hotels, slecht eten enz... Je hebt mensen nodig die met deze aard van omstandigheden kunnen omgaan, want als er één van de bandleden nog extra spanning oplegt wordt het onleefbaar.
Voor mij is het een kwestie van volwassenheid en dit heeft niet noodzakelijk met leeftijd te maken; een 16 jarige kan soms een rijpheid hebben die een 60 jarige volledig mist. Het gaat om de attitude, je moet voor mij in staat zijn onder druk de juiste houding te bewaren. Gisteren bv. waren we nog in Memphis Tennessee, we hebben de hele nacht gevlogen en zijn hier ’s morgens vroeg doodop aangekomen.
En ik bof met mijn band: ze zijn enorm getalenteerde veelzijdige muzikanten, fijne mensen en heb je ze gezien: “they are handsome as hell” (lacht).Dat laatste is toch mooi meegenomen vooral als je 10 uur in een tourbus zit op elkaar te kijken.

Naast je druk leven als performer ben je ook ambassadrice van Foster Care Alumni. Deze  vereniging zet zich in voor jongeren die in een pleeggezin geplaatst zijn... Kun je er ons iets over vertellen?

JM: Ik ben zelf in het pleeggezin systeem terecht gekomen, als jong meisje. Mijn job als woorvoerder nu is mijn best te doen om mensen te informeren en inspireren want het is mogelijk het leven van deze risicogroep te veranderen... We hebben iedereen nodig die bereid is te helpen. Het is verbazingwekkend hoe de donkerste periode in mijn leven een grote kans geworden is. Door openlijk over m’n verleden te praten heb ik mijn hart en mijn geest bevrijd. Het is voor mij heel belangrijk anderen te helpen die vandaag in deze moeilijke situatie vastzitten... Ik weet uit ervaring dat het pijnlijk en moeizaam is. Ik wil een lichtpunt zijn in hun leven die hun de kracht geeft om te vechten... De blik in de ogen van deze kinderen als ik met hun praat is onbetaalbaar. Er zijn veel jongeren die dankzij dit project hun studies hebben kunnen voltooien.
De toestand is zorgwekkend in de States, we spreken van ongeveer een miljoen kinderen die in de gevarenzone zitten. Gerelateerde problemen zijn tienerzwangerschappen, post traumatic stress disorder... het is griezelig als je de waarheid hieromtrent hoort.
Ik ben er zo mee begaan omdat ik weet wat mij gered heeft, ik weet exact wat mij gered heeft. Muziek... deze muziek en twee of drie mensen die voor mij opgekomen zijn. Die nee hebben gezegd aan al die ellende waar ik in zat. Dat heeft voor mij alles veranderd en vandaag heb ik meer dan ik ooit heb durven dromen.
I'm a lucky girl.....

Dani